"Ne brini mamice mila, ništa me ne boli!" Gazili smo po živoj i mrtvoj deci, a onda su uzeli bebu i udarili je o zid... Nije se više pomerila

Tu su dovođeni muškarci, žene i deca... nema biranja. Svi su bili isti pred nožem ustaškim: i Srbin i Jevrej i Rom...

O bestijalnosti ustaša govore činjenice: u stratištu Kula smrti bilo je uređeno specijalno mučilište. U ćelijama za klanje urađeni su posebni odvodi krvi poklanih. U leto 1942. ugušeno je gasom oko 600 dece, a za katolički Božić 1942. poklano je oko 600 žena...

Početkom januara 1942. godine stigao je u Staru Gradišku prvi transport od 500 žena i dece, seljanki i građanki, od Sarajeva i Zenice smešteni su u tri sobe, gde su se odmah i tri žene porodile. Već naredne večeri ustaše su ih u velikom zatvorenom autobusu „Crnoj marici" počeli odvoditi, posebno žene a posebno decu, u šumu između Stare Gradiške i Okučana i tamo ih ubijali. "Prizor je bio užasan: majke su rastavljali od dece, deca su plakala, a majke su užasno vriskale. Za nekoliko dana likvidirana je cela ova partija žena i dece“.

Posle poznate ustaške ofanzive na planini Kozari 1942. godine u Staru Gradišku je doveden ogroman broj žena i dece. Po pričanju očevidaca nekoliko dana svakodnevno je dovođeno po nekoliko hiljada srpskog življa. Po naredbi Ante Vrbana, član komisije za prijem i transport zatvorenika u logoru u Staroj Gradiški, a koji je ranije u Oštarijama sudelovao u likvidiranju 600 ljudi, deca su oduzeta od majki pod izgovorom da se smeste u domove, dok su u stvari postepeno sva likvidirana.

Prilikom oduzimanja dece od majki „deca su se grčevito držala i stiskala uz svoje matere i bilo je užasno gledati u kakvom su strahu bile majke za svoju decu“.

Tom prilikom samo oko 2000 odojčadi nasilno je otrgnuto iz naručja svojih majki i ostavljeno da celu noć provede na livadi. Zatvorenicama je naređeno da neke od njih kupaju decu, a druge da ribaju pod sobe gde će deca biti smeštena. Posle toga okupana i gola deca su odneta u sobu i satvljena na mokrom podu. To su bila uglavnom deca stara između šet meseci i dve godine.

Ko je bio Mile Budak?

Mile Budak je bio ustaša poznat po tome što je bio glavni ustaški ideolog i jedan od osnivača ustaškog pitanja. Autor je ustaškog plana za rešavanje srpskog pitanja u Hrvatskoj — jednu trećinu ubiti, drugu proterati, a treću pohrvatiti (pokatoličiti).

Prilikom obilaska po zlu i krvoločnosti poznatog zatvora u Staroj Gradiški, u kojem su bili zatvoreni Srbi, Budak je neke od zatvorenika pitao kako im je u zatvoru. Na odgovor ovih da im je teško i da ih tuku on je velikodušno rekao: „Mi ne tučemo mi samo ubijamo“.

Budakovu ideologiju, a pripisuje mu se i oživljavanje krilatice „Srbe na vrbe“. Posle Drugog svetskog rata proglašen je krivim za kolaboraciju i ratne zločine, osuđen na smrt i pogubljen.

Najtužniji opis stradanja Srba u ustaškim logorima napisao je Neven Milaković Likota u pesmi "Anđeo" ili "Ne brini mamice mila, ništa me ne boli"

Bio sam tamo i sve sam vidio djeco moja,
žicom sam krvavom Ikonu Svetu u mozak vlastiti urezao
ne sjećanja radi, nit ' sačuvaj Bože sulude osvete,
jer ko bi poželio pamtiti prizor od smrti crnjeg ustaškog stroja,
monstruma što je s' osmjehom paklenim nedužnu dječicu pjevajuć' klao
i nijemi vapaj što k' nebu šalje ustaškom kamom preklano dijete.

Nijesam bez razloga djeco moja Ikonu ovu toliko dugo od ljudi krio,
Nijesam je uzalud sav vijek ubogi krvavim košmarom predivnu mazio,
i sad znam zašto je Gospod htio da ja jedini uteknem kletoj dušmanskoj kami,

Tako sam blizu vječitog svjetla u onoj prokletoj jami bio,
tako sam blizu rajske staze svojim grešnim nogama gazio,
pa tu me djeco, u toj bezdanki, prikriven u tami,
jači od smrti, mržnje i bola gledao blago Anđeo sami.

Šačica nedoklanih žudno je gledala gore
krvavim otvorom jame i svjetlom prelašćena,
slijepa da vidi hordu što je oštrila zube, spremna da nastavi hajku,
ne jednom začuh lepet što krila Anđela tvore
i ne vidjeh ništa ljepše do tog božanstvenog trena,
predamnom stajaše dijete koje je tražilo majku.

Ne bješe ni naznake straha na njegovom prekrasnom licu,
ni mraka,ni očiju strašnih,ni krika što dušu lede,
nije znao za patnju,rane i krvavu žicu,
samo je tražio onu koju toliko voli,

A oko se njegovo držaše za jednu tanku žilicu,
i znoj se samrtni skupljao po njegovom Svetom licu,
i svjetlom sijahu njegove Svetačke usne blijede
dok tiho šaptaše majci :

„Ne brini mamice mila, ništa me ne boli!”

Nestaše u tom trenu i žrtve i dželati,
nesta i mraka i svjetla i zla što dobru prijeti,
o kakva radost Dušu ispuni kada shvati
svu ju je prožeo ovaj prekrasni dječak Sveti.

I ništa više djeco ne može da me spriječi
svakom će iskušenju Duša da odoli,
samo da Gospod jedno nikada ne dozvoli
da nikad ne presahnu ove Svete djetinje riječi:
„NE BRINI MAMICE MILA, NIŠTA ME NE BOLI.”