Nekadašnji dvorski kompleks na Terazijama danas ima sličnu namenu, ali drugačiji izgled

Novi i Stari dvor, u kojem se nalazi Skupština Beograda, ambijentalna su celina i čine dvorski kompleks na Terazijama.

U toj zgradi je boravio kralj Aleksandar, a tu je bio smešten i Muzej kneza Pavla. Posle Drugog svetskog rada, od 1953. godine, to zdanje su koristili Izvršno veće Srbije, Skupština Srbije, Predsedništvo SR Srbije i predsednik Republike Srbije sa pratećim službama.

Novi dvor je građen kao nova rezidencija dinastije Karađorđević i poslednje je podignuto zdanje u ansamblu objekata terazijskog dvorskog kompleksa, u koji spadaju palate Starog dvora i Narodne skupštine. Građen je prema prvobitnoj zamisli arhitekte Aleksandra Bugarskog osamdesetih godina 19. veka, prema kojem bi centralni deo kompleksa zauzimao kraljev dvor. Ideja o izgradnji Novog dvora inicirana je nakon majskih događaja 1903. i rušenja Starog konaka naredne godine, u kojem se do tada nalazila vladarska rezidencija.

Izgradnja Novog dvora počela je 1911. godine, prema projektu Stojana Titelbaha, a završena je 1914. godine, ali je tokom Prvog svetskog rata zgrada značajno oštećena. Temeljna obnova trajala je od 1919. do 1922. U junu 1922, u Novi dvor se uselio kralj Aleksandar Prvi Karađorđević sa kraljicom Marijom.

U prizemlju se nalazila dvorana za prijeme i trpezarija. U prizemlje se ulazilo iz pravca Starog dvora monumentalnim stepeništem pod ovalnom kolonadom s udvojenim stubovima. Stepenište je vodilo do centralnog vestibila, iz kojeg se moglo ući u veliki salon i ostale odaje oko vestibila. Levo od ulaznog hola nalazilo se glavno stepenište. Bočni, sporedni ulaz s manjim stepeništem, nalazio se sa gornje strane dvorskog parka. Na prvom spratu bile su smeštene kraljeve i kraljičine privatne i radne prostorije: spavaće sobe sa pratećim odajama, kabineti, saloni, biblioteka i trpezarija. Na drugom spratu nalazili su se engleski i japanski salon, spavaće sobe i biblioteka. Nameštaj i uređenje prostora nose osobenosti stilova Luj XIV, Luj XV i Luj XVI. Zdanje je oblikovano u stilu akademizma, sa stilskim elementima preuzetim uglavnom iz renesansne i barokne arhitekture.

Novi dvor je bio zvanična rezidencija kralja Aleksandra Karađorđevića od 1922. do 1934. godine, kada je, nakon preseljenja kraljevske porodice u novosagrađeni dvor na Dedinju, po želji kralja Aleksandra ustupljen za Kraljevski muzej, kasnije nazvan Muzej kneza Pavla. Muzej je ostao u zdanju Novog dvora sve do 1948. godine, kada je to zdanje u novom državnom uređenju dobilo drugačiju ulogu.

Nakon Drugog svetskog rata, rekonstrukcija Starog i Novog dvora i njihova nova namena bili su povezani sa širim zahvatom pretvaranja nekadašnjeg dvorskog kompleksa u upravno središte države i republike. Radi povezivanja nekadašnjeg dvorskog kompleksa sa zgradom Narodne skupštine uklonjena je ograda, srušena zgrada Maršalata, a dvorska bašta preuređena u današnji Pionirski park.

Od 1948. do 1953. godine, prema projektu arhitekte Milana Minića, obavljena je rekonstrukcija i dogradnja zgrade Novog dvora, za potrebe Predsedništva vlade Narodne Republike Srbije (NRS), te je objekat proširen dogradnjom velike svečane sale sa pristupnim vestibilom. U unutrašnjem uređenju posebna pažnja posvećena je enterijeru dograđenog dela, koji je oplemenjen delima najznačajnijih jugoslovenskih umetnika - Tome Rosandića, Petra Lubarde, Mila Milunovića, Milice Zorić i drugih.

Zdanje Novog dvora od 1953. godine do danas namenjeno je smeštaju najviših republičkih organa. U njemu se nalazilo Izvršno veće NRS, Skupština NRS, Predsedništvo Socijalističke Republike Srbije i najduže sedište predsednika Republike Srbije.

Zbog svojih istorijskih, kulturoloških, društvenih i arhitektonsko-urbanističkih vrednosti, 1983. godine svrstano je među spomenike kulture.