Studenica Hvostanska ponovo međ Srbima!
U nedelju, 21. oktobra, mediji su bili zatrpani senzacionalnim naslovima o događaju koji je maltene svakodnevnica u južnoj srpskoj pokrajni.
privatna arhiva
Ukratko, Šiptari su napali Srbe. Podigla se velika bura, razmenjene političke poruke i pretnje, polomljena stakla na autobusu, a što je najvažnije - niko nije povređen. Glavni, ujedno i jedini benefit ove medijske gungule je to što je većina Srba prvi put čula za Bogorodicu Hvostansku, odnosno Malu Studenicu. Ukratko, radi opšte informisanosti, važno je znati da je Bogorodica Hvostanska svetinja koja se nalazi u podnožju Mokre planine, pored naselja Vrela, 20 kilometara severno od Peći. Podignuta je do sredine 6. veka, da bi na temeljima prvobitnog zdanja u 13. veku bila sazidana crkva posvećena uspenju Bogorodice, u kojoj je bilo sedište episkopije.
Iz ove svetinje, Male Studenice, kako su je inače nazivali, u svečanoj litiji Sveti Sava je mošti svog oca, Svetog Simeona, preneo u Studenicu, veliku i bolje poznatu svima! Hvostanska episkopija je 1381. prerasla u mitropoliju, čime postaje jedan od važniji duhovnih, ali i političkih centara srpske srednjovekovne države. Najverovatnije u doba Velike seobe 1690, Bogorodica Hvostanska je opustela i počela da propada. Danas, tragove nekada važnog srpskog sabirališta gotovo niko ne obilazi, a događaji od prošlog vikenda objašnjavaju i zašto.
Zato je veoma važno, ali i ravno čudu što je pre svega četiri dana više od 170 Srba uznelo molitve Bogorodici baš sa ovog mesta, u istinskom hrišćanskom ambijentu, bez straha, sa svom punoćom vere, ne osvrćući se na provokacije i nasrtaje bezvernika. Prenaduvani naslovi, iako njihovi autori nisu to planirali, poslužili su kao „marketing“ jednoj zaboravljenoj srpskoj svetinji, koja pokazuje jasno čija je to zemlja i čiji koreni tu duboko zalaze. Nakon mnogo godina, ponovo se raširio miris tamjana nad metohijskim selima između Peći i Istoka i to je trebala da bude vest!
Umesto nasilja, treba svedočiti o čudu, čudu da je Bogu sve moguće, da i kad izgleda da je sve zakorovljeno, zapušteno i napušteno, najednom sve vaskrsava, kroz molitvu, kroz pesmu i evo, kroz osveženo sećanje na jednu svetinju, na naše duhovno vrelo iznad Vrela. Nije li to jasan putokaz da nastavimo svetosavskim putem i kada psi laju i reže krvožedno pokazujući svoje očnjake? Nije li upravo Studenica Hvostanska dokaz da „nije sve propalo kad propalo sve je“? I nije! Jer evo je, ponovo međ Srbima!