Heroj iz Montevidea je bio veliki patriota i posle rata nije hteo da se odrekne krsne slave, a komunisti mu to nisu oprostili (FOTO)

Mnogo je igrača zaslužilo status velike legende reprezentacije iz tima koji je briljirao u Montevideu 1930. godine, a jedan od njih svakako je i Milovan Jakšić. U Urugvaju je pre tačno devet decenija zasijala zvezda "El Grande Milovana", koji je briljirao u epskoj pobedi nad Brazilom 2:1 i sačuvao mrežu protiv Bolivije netaknutom (4:0).

Životna priča legendarnog Jakše ni dan danas nije dovoljno poznata javnosti. Ono što su o Milovanu videli milioni gledalaca u serijalu "Montevideo" u velikoj meri je istina. Jakša i kapiten reprezentacije Milutin Ivković Milutinac na Prvom svetskog prvenstvu u fudbalu su izabrani u idealni tim sveta, a čitav tim Jugoslavije prozvan je "evropskim Brazilcima". Veliki deo popularnosti koje je tim sa dalekog i nepoznatog Balkana uživao u Urugvaju ekipa je dugovala Jakšiću i njegovim spektakularnim odbranama koje su ga vinule u najveće visine.

Milovan je rođen 1909. godine u Kolašinu i bio je najstariji sin Radoslava i Miruše Bulatović Jakšić. Njegovog oca su tokom Prvog svetskog rata ubili austrougarski vojnici, jer se povezivao sa srpskom vojskom. Radoslav i Miruša držali su mehanu u Mojkovcu, gde su braća Milovan i Vojislav Jakšić i živeli. Posle rata je jedno vreme živeo u Beogradu, a zatim je kratko bio u Novom Sadu, međutim brzo se vratio u Beograd gde je i počeo golmansku karijeru, sa samo 17 godina je debitovao za Soko iz kog je zahvaljujući fantastičnim odbranama stigao do reprezentacije.

U Montevideu je briljirao i zaslužio nadimak "El grande Milovan", imao je ponude da postane profesionalac, ali je ipak ostao dosledan principima i odbio je prilike koje su mu se ukazivale. Legendarni Jakša je i po povratku iz Urugvaja nastavio da brani za SK Soko, klub koji je 1931. godine promenio ime u BASK. Branio je mrežu reprezentacije Jugoslavije na devet utakmica, poslednji put 1934. godine na prijateljskoj utakmici protiv Čehoslovačke. U sezoni 1934/35. proveo je nekoliko meseci u Čehoslovačkoj gde je branio za Slaviju iz Praga. Jakšić se ubrzo posle puta u Montevideo oženio Ljubicom Simić, igračicom hazene (preteča rukometa) iz Smederevske Palanke. Imali su dvoje dece, a ćerki su dali ime Sokolka u znak sećanja na tim u kome je Jakša igrao.

Po završetku fudbalske karijere 1936. godine otvorio je knjižaru u Makedonskoj ulici i štampariju u Cetinjskoj ulici u Beogradu. Za vreme Drugog svetskog rata spasavao je mnoge nedužne ljude iz logora na Banjici. Krajem rata posetili su ga Vladimir Dedijer i Koča Popović, da mu zahvale zbog spasavanja nedužnih ljudi i predložili mu da mu se sve to prizna u partijski staž, ali on je to odbio. Nikad nije preboleo tragičnu srmt najvećeg prijatelja Milutina Ivkovića Milutinca koji je streljan u logoru na Banjici 1943. godine.

Sa još nekoliko istomišljenika osnovao je 1945. godine fudbalski klub Crvena zvezda. Postoji i priča da je upravo Jakša "kumovao" danas legendarnom klubu iz Ljutice Bogdana, dodavši da naziv "zvezda" koji su već bili usvojili i pridev "crvena". Bio je i tehnički direktor fudbalskog kluba Crvena zvezda i aktivno učestvovao u Fudbalskom savezu i bio predsednik Trenerskog saveza Jugoslavije.

Zbog činjenice da se nikad nije odrekao slave, Svetog Luke, imao je probleme sa partijom posle rata. Kao što se to obično dešavalo tad, 1948. godine oduzimaju mu knjižaru u Makedonskoj ulici, štampariju u Cetinjskoj i radni kabinet sa bibliotekom od hiljadu knjiga. Tek 1950. godine dobio je 20 kvadrata u Sremskoj ulici, kao radnju za popravku nalivpera i penkala.

Smrt ga je zatekla u Egiptu, za vreme gostovanja Crvene zvezde u Aleksandriji, 1953. godine. Preminuo je od iznenadnog srčanog udara. Imao je samo 46 godina. Egipatska vlada mu je odala počast i ratna mornarica te države prenela je Jakšine posmrtne ostatke do jugoslovenskih voda, a vest o smrti najvoljenijeg golmana tadašnje Jugoslavije obišla je svet stigavši čak i do dalekog Montevidea.